Główny bohater, wyraźnie zmęczony pracą, ale i życiem, to zresztą jeden z głównych lejtmotywów książki, otrzymuje ciekawą ofertę kupna domu. Na tyle atrakcyjną i perspektywiczną, że razem z nim widzimy już i remont domu, i przyszły, spokojny emerycki czas. Niestety, zupełnie przypadkowo wraz z chwila jakiegoś olśnienia, Wallander ujawnia rzecz niecodzienną – ludzką rękę, wystającą z ziemi. To tylko początek większej makabreski, związanej z odnalezieniem szczątek ludzkich dwóch osób, który nie odeszły z tego świata w sposób naturalny. A na dokładkę cała sprawa miała mieć miejsce, według patomorfologów, ponad pół wieku temu. Z punktu widzenia prawa szwedzkiego odnalezienie ewentualnego sprawcy dawnej zbrodni i tak nie niosłoby za sobą konsekwencji karnych. Dla głównego bohatera i pozostałych policjantów to jednak służbowe zadanie identyfikacji ofiar i bardziej honorowe ustalenie co stało się ponad pięćdziesiąt lat temu i kto w tym uczestniczył jako sprawca śmierci. To nie przypadek, że Mankell wybiera taką sprawę dla swojego literackiego policjanta. Upływ czasu jest takim najważniejszym wyznacznikiem sprawy. Nie zidentyfikowane ofiary to osoby niemłode. Jeśli znający tajemnicę ich śmierci żyje, to musi być osobą wyraźnie starszą, w sile wieku. To aspekt upływu czasu realizowany od strony intrygi kryminalnej, zaś od strony Wallandera to przede wszystkim znudzenie i zmęczenie otaczającą rzeczywistością. Główny bohater w sposób ilościowy i jakościowy skupia się tym razem na przemijaniu, zmianach jakie zaszły z innymi ludźmi, miejscami czy wreszcie samą policją szwedzką. To wszystko jednak przedstawiane jest z perspektywy doświadczeń i przemyśleń Wallandera, stąd nosi wyjątkowy charakter.